Mijn collega en ik lopen de zoldertrap op. Ik hoor de ademhaling van de vrouw al. Ze zit op het bed.

Een moeder belt. Helemaal in paniek. Haar kind van 6 jaar is blauw, slap en ademt niet meer. Er is geen tijd te verliezen. Ik zet de telefoon 1 seconde op mute en roep over mijn schouders: ‘Reanimatie kind!’

De vrouw kan bijna niet praten. Door hersenletsel weet zij niet meer goed hoe ze de taal moet gebruiken. Afasie heet dat.

Haast, snel handelen, levens redden – dat is het beeld van ambulancezorg dat de meeste mensen hebben. Maar het ritme van de zorgambulance is anders. Natuurlijk zijn ook wij gebonden…

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

Een meneer wordt na het drinken van een kopje koffie onwel. De medewerker van het koffietentje vertelt dat deze man last heeft van zijn linkerarm en pijn heeft op zijn borst.

De mevrouw is een jaar of tachtig. Ze is hevig aan het hyperventileren. Terwijl ik alle controles doe, ben ik vooral bezig om haar gerust te stellen.

We weten al: dit wordt een heftige reanimatie. Van de meldkamer krijgen we door dat het kindje niet meer ademt.

“Mijn vrouw heeft een baby gekregen!”, roept de man in paniek door de telefoon. “Het ligt in de wc!”

Een man belt. Heel rustig. Hij zegt op kalme toon dat zijn vier dagen oude baby ‘het niet meer doet’ en blauw wordt. Ik vraag hem waar hij is.