In het huis achter haar had iemand zichzelf opgehangen. Ze kon het zien vanuit haar raam. Compleet van slag belde de vrouw naar 112.

Niemand heeft begrepen wat er nu precies aan de hand is. De meldkamercentralist ambulancezorg had een meisje (of vrouw?) aan de lijn die compleet in paniek was…

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.

Haast, snel handelen, levens redden – dat is het beeld van ambulancezorg dat de meeste mensen hebben. Maar het ritme van de zorgambulance is anders. Natuurlijk zijn ook wij gebonden…

Dit wordt geen vrolijk verhaal. Eigenlijk zou ik het liever vergeten. Maar omdat het gebeurde op de avond voor kerst, denk ik er elk jaar weer aan.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

Ze heeft uitzaaiingen in de longen. De behandeling was ‘slechts’ levensverlengend. Met de zorgambulance brengen we mevrouw nog één keer naar het ziekenhuis.

Een meneer wordt na het drinken van een kopje koffie onwel. De medewerker van het koffietentje vertelt dat deze man last heeft van zijn linkerarm en pijn heeft op zijn borst.

Een moeder belt. Helemaal in paniek. Haar kind van 6 jaar is blauw, slap en ademt niet meer. Er is geen tijd te verliezen. Ik zet de telefoon 1 seconde op mute en roep over mijn schouders: ‘Reanimatie kind!’

Een man belt. Hij denkt dat hij een CVA (beroerte) heeft, maar twijfelt. Hij heeft dit al eerder meegemaakt en herkent de symptomen. Het is heel rumoerig om hem heen.

We weten al: dit wordt een heftige reanimatie. Van de meldkamer krijgen we door dat het kindje niet meer ademt.

De vrouw heeft een soort nachthemd aan. Ze zit voorover gebukt op de bank. ‘Ik ga dood! Ik ga dood!’