Een meneer wordt na het drinken van een kopje koffie onwel. De medewerker van het koffietentje vertelt dat deze man last heeft van zijn linkerarm en pijn heeft op zijn borst.

Ik hoop mijn werk als ambulancechauffeur zo snel mogelijk weer op te kunnen pakken. Ik doe het graag, al zo’n acht jaar.

Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo.

De vrouw kan bijna niet praten. Door hersenletsel weet zij niet meer goed hoe ze de taal moet gebruiken. Afasie heet dat.

Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance.

‘Buren maken zich zorgen. Horen buurvrouw (alleenstaand, met diabetes) roepen. Hebben geen sleutel om er binnen te gaan. Lawaai lijkt uit de wc te komen.’ Deze ietwat vreemde melding kregen we om 23.00 uur door.

Hun kindje had het zo benauwd. Het leek wel te stikken. In paniek hadden de ouders 112 gebeld. Het ging om een buitenlands gezin.

De kinderarts belt. Zojuist is een vrouw na 30 weken zwangerschap bevallen van een drieling. De baby’s zijn prematuur en moeten met enige spoed (maar zonder sirene en zwaailichten) naar een ander ziekenhuis.