Nog 1x naar het werk

Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo. Integendeel. Wat mij het meeste raakt, zijn de terminale patiënten. Kanker, uitbehandeld, ze maken hun laatste rit, naar een hospice.

We moesten een vrouw ophalen met de spierziekte ALS. Haar ziekte was in vergevorderd stadium. Ze had gekozen voor euthanasie. Het is vreemd om te bedenken dat iemand dan voor het laatst z’n huis ziet. Afscheid. Het doet mij veel te beseffen: ze komt nooit meer terug in deze vertrouwde omgeving, in haar huis, tussen haar spullen.

Spreken ging niet meer. Alleen met hulp van een beademingsapparaat kon ze nog ademhalen. Het ging zo niet verder, hadden zij en haar man besloten. Door nu de keuze te maken voor euthanasie, hield ze zelf de regie over het einde van haar leven. Ook had ze haar organen ter beschikking gesteld van anderen. Dat vind ik nobel. Het was onze taak de vrouw naar het ziekenhuis te brengen. Daar stond een heel team klaar voor de euthanasie en om direct haar organen veilig te stellen.

Aan haar man hadden we gevraagd of we tijdens haar laatste rit nog iets speciaals voor haar konden betekenen. Zo hebben we bijvoorbeeld ook wel eens een man vervoerd die nog een keer het strand wilde zien. Toen hebben we de brancard het strand op gereden en zijn familie er even alleen bij gelaten. Omstanders kijken dan wel raar, maar goed, dat maakt niet uit. Dat is ook een vorm van ambulancezorg. Ook deze mevrouw had inderdaad nog een wens: of we langs haar werk wilden rijden. Ze had zich daar jarenlang met hart en ziel voor ingezet. Snel overlegden we met het ziekenhuis of het team daar nog even kon wachten. Dat was geen enkel probleem. We hoefden ook niet ver om te rijden.

De vrouw lag achterin de ambulance. Haar man zat erbij. Bij haar werk stond iedereen buiten, mannen en vrouwen in pak, sommigen in uniform. Indrukwekkend. Dat was een moment waarvan ik kippenvel kreeg. De vrouw was tot nu toe heel rustig. Echt berusting: zo kan het niet meer verder. Haar man en familie stonden ook volledig achter haar keuze. Daar kan ik alleen maar diep respect voor hebben. Nu ze al haar collega’s zag, brak ze. Communiceren deed ze via een tablet, daarop schreef ze af en toe een paar woorden. Praten kon ze niet. Maar ik zag haar ogen waterig worden. Het is verschrikkelijk intens, mooi en dankbaar om in zo’n laatste uur iets te kunnen bijdragen. Daarom heb ik onder andere voor dit vak gekozen. Je wílt iets betekenen.

Dit verhaal van een ambulanceverpleegkundige is gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen is het verhaal op details aangepast.