De verpleegkundig centralist belt voor een ziek kind. Probleem is dat het systeem de locatie van het gesprek niet vrijgeeft (inmiddels is dit gelukkig wel mogelijk). De moeder kan op geen enkele manier duidelijk maken waar ze is.

In het huis achter haar had iemand zichzelf opgehangen. Ze kon het zien vanuit haar raam. Compleet van slag belde de vrouw naar 112.

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.

Haast, snel handelen, levens redden – dat is het beeld van ambulancezorg dat de meeste mensen hebben. Maar het ritme van de zorgambulance is anders. Natuurlijk zijn ook wij gebonden…

De vrouw heeft een soort nachthemd aan. Ze zit voorover gebukt op de bank. ‘Ik ga dood! Ik ga dood!’

Het begon heel triest. Zesendertig weken was de vrouw al zwanger, maar dat zou je niet zeggen. Ze had bijna geen buik.

De mevrouw is een jaar of tachtig. Ze is hevig aan het hyperventileren. Terwijl ik alle controles doe, ben ik vooral bezig om haar gerust te stellen.

Een man belt 112. Heel kalm vertelt hij dat tijdens werkzaamheden op de boerderij een trekkerband op een collega terechtkwam.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

Een moeder belt. Helemaal in paniek. Haar kind van 6 jaar is blauw, slap en ademt niet meer. Er is geen tijd te verliezen. Ik zet de telefoon 1 seconde op mute en roep over mijn schouders: ‘Reanimatie kind!’

Je weet nooit wat je kan verwachten. Ik probeer me er telkens weer – zo goed en zo kwaad als dat kan – op voor te bereiden.

Sinds een jaar werk ik niet meer op de ambulance. De afwisseling in het werk en de vrijheid, ik mis het. Wel ben ik nog actief als EHBO-vrijwilliger bij de voetbalclub.