Een moeder belt. Helemaal in paniek. Haar kind van 6 jaar is blauw, slap en ademt niet meer. Er is geen tijd te verliezen. Ik zet de telefoon 1 seconde op mute en roep over mijn schouders: ‘Reanimatie kind!’ Zonder om te kijken, weet ik dat mijn collega van de uitgifte in actie komt.

Meteen rijdt en vliegt alles haar kant op: twee ambulances, de brandweer, politie en een traumahelikopter. ‘We gaan dit samen doen. Ik ga jou helpen’, stel ik de moeder gerust. De paniek neemt iets af, merk ik. Vrijwel direct volgt ze mijn instructies op. Binnen een paar seconden is ze aan het reanimeren.

Ik blijf tegen haar praten. Zeg dat ze het goed doet. Ze gaat door met reanimeren. Ik hoor de ambulance binnenkomen en mijn collega’s nemen het over. Ik zeg tegen de moeder dat ze het heel goed heeft gedaan. Wens haar sterkte. Niet veel later hoor ik vanuit de ambulance dat ze naar een academisch ziekenhuis rijden. Dat is een goed teken en dit stelt me gerust.

Mijn werk verliep goed bij deze melding. Ik hoef dan ook niet zelf op adem te komen. Twee weken later ligt er een enorme doos chocolade met een kaart op mijn bureau. ‘Bedankt dat je mij hier zo goed doorheen hebt geholpen’, lees ik. Dat doet me goed.

De verhalen over ‘Het Echte Werk’ zijn gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen zijn ze op details aangepast.