Al honderden keren heb ik een infuus gezet. Ik zou het, bij wijze van spreken, met mijn ogen dicht nog kunnen. Maar nu, onderweg in de ambulance, denk ik: “Oh, laat het alsjeblieft in één keer goed gaan.”

De vrouw kan bijna niet praten. Door hersenletsel weet zij niet meer goed hoe ze de taal moet gebruiken. Afasie heet dat.

Om 08.00 uur meld ik me met kriebels in de buik in het kantoor van het Mobiel Medisch Team. Ik mag voor een dag stage mee op de traumahelikopter.

Je weet nooit wat je kan verwachten. Ik probeer me er telkens weer – zo goed en zo kwaad als dat kan – op voor te bereiden.

“Mijn vrouw heeft een baby gekregen!”, roept de man in paniek door de telefoon. “Het ligt in de wc!”

‘De man viel zomaar’, zegt de 112-beller. ‘Ineens, zonder aanleiding. Er zit bloed op zijn gezicht.’ Voordat er een heel verhaal volgt, onderbreek ik hem.

Een meneer wordt na het drinken van een kopje koffie onwel. De medewerker van het koffietentje vertelt dat deze man last heeft van zijn linkerarm en pijn heeft op zijn borst.

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.

We krijgen een melding van een verhanging. Negen van de tien keer is het slachtoffer al overleden als je aankomt. Dat weet je, daar stel je je op in. Toch doe je er alles aan zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. Stel je voor dat dit nu juist die ene van de tien keer is dat je nog wel iets kunt doen.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

We weten al: dit wordt een heftige reanimatie. Van de meldkamer krijgen we door dat het kindje niet meer ademt.