“Mijn vrouw heeft een baby gekregen!”, roept de man in paniek door de telefoon. “Het ligt in de wc!”

Ik bel met de meldkamer ambulancezorg met het verzoek om een ambulance voor een demente oudere patiënt die naar een ander ziekenhuis gebracht moet worden.

Dit wordt geen vrolijk verhaal. Eigenlijk zou ik het liever vergeten. Maar omdat het gebeurde op de avond voor kerst, denk ik er elk jaar weer aan.

Het vriest dat het kraakt. Het is een stralende ochtend, maar ijs- en ijskoud. We krijgen een melding van een spoedgeval: man gevonden in de sneeuw.

Mijn collega en ik lopen de zoldertrap op. Ik hoor de ademhaling van de vrouw al. Ze zit op het bed.

Ik heb de vrouw vaker in de ambulance gehad. Ze is al in de negentig en heeft een ongeneeslijke vorm van kanker.

Een man belt. Hij denkt dat hij een CVA (beroerte) heeft, maar twijfelt. Hij heeft dit al eerder meegemaakt en herkent de symptomen. Het is heel rumoerig om hem heen.

Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

Ik hoop mijn werk als ambulancechauffeur zo snel mogelijk weer op te kunnen pakken. Ik doe het graag, al zo’n acht jaar.

De vrouw is even oud als ik. Ze is terminaal, dat wil zeggen: ze wordt niet meer beter. We brengen haar met de zorgambulance naar huis, zodat ze daar kan sterven. Je kunt op zo’n rit niet…

Sinds een jaar werk ik niet meer op de ambulance. De afwisseling in het werk en de vrijheid, ik mis het. Wel ben ik nog actief als EHBO-vrijwilliger bij de voetbalclub.