Haast, snel handelen, levens redden – dat is het beeld van ambulancezorg dat de meeste mensen hebben. Maar het ritme van de zorgambulance is anders. Natuurlijk zijn ook wij gebonden…

Ze heeft uitzaaiingen in de longen. De behandeling was ‘slechts’ levensverlengend. Met de zorgambulance brengen we mevrouw nog één keer naar het ziekenhuis.

Een man belt. Hij denkt dat hij een CVA (beroerte) heeft, maar twijfelt. Hij heeft dit al eerder meegemaakt en herkent de symptomen. Het is heel rumoerig om hem heen.

We weten al: dit wordt een heftige reanimatie. Van de meldkamer krijgen we door dat het kindje niet meer ademt.

In het huis achter haar had iemand zichzelf opgehangen. Ze kon het zien vanuit haar raam. Compleet van slag belde de vrouw naar 112.

De mevrouw is een jaar of tachtig. Ze is hevig aan het hyperventileren. Terwijl ik alle controles doe, ben ik vooral bezig om haar gerust te stellen.

Ik hoop mijn werk als ambulancechauffeur zo snel mogelijk weer op te kunnen pakken. Ik doe het graag, al zo’n acht jaar.

Je weet nooit wat je kan verwachten. Ik probeer me er telkens weer – zo goed en zo kwaad als dat kan – op voor te bereiden.

Ik ben in de speeltuin gestruikeld over een springtouw”, vertelt de vrouw. Ze is behoorlijk overstuur als we bij haar thuis komen. Ze hyperventileert.

‘Buren maken zich zorgen. Horen buurvrouw (alleenstaand, met diabetes) roepen. Hebben geen sleutel om er binnen te gaan. Lawaai lijkt uit de wc te komen.’ Deze ietwat vreemde melding kregen we om 23.00 uur door.

Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo.

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.