Sinds een jaar werk ik niet meer op de ambulance. De afwisseling in het werk en de vrijheid, ik mis het. Wel ben ik nog actief als EHBO-vrijwilliger bij de voetbalclub.

Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

De vrouw heeft een soort nachthemd aan. Ze zit voorover gebukt op de bank. ‘Ik ga dood! Ik ga dood!’

Ik heb de vrouw vaker in de ambulance gehad. Ze is al in de negentig en heeft een ongeneeslijke vorm van kanker.

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.

Het was de allereerste keer dat ik werkte als ambulanceverpleegkundige. Eigenlijk was het een eenvoudige ambulancerit.

Mijn collega en ik lopen de zoldertrap op. Ik hoor de ademhaling van de vrouw al. Ze zit op het bed.

De vrouw kan bijna niet praten. Door hersenletsel weet zij niet meer goed hoe ze de taal moet gebruiken. Afasie heet dat.

Een kind belt voor zijn moeder. Die is gevallen. Ik krijg de vrouw zelf aan de lijn. Ze klinkt angstig. Op de achtergrond hoor ik een man schelden. Iets in mij zegt dat er meer aan de hand is. Kun je veilig praten?’, vraag ik.