onze verhalen
Bekende
Ik hoop mijn werk als ambulancechauffeur zo snel mogelijk weer op te kunnen pakken. Ik doe het graag, al zo’n acht jaar.
De kleinste baby
Het begon heel triest. Zesendertig weken was de vrouw al zwanger, maar dat zou je niet zeggen. Ze had bijna geen buik.
Net als mijn vader
Het was de allereerste keer dat ik werkte als ambulanceverpleegkundige. Eigenlijk was het een eenvoudige ambulancerit.
Je bent de allereerste die weet van een noodgeval
Zodra Cathy plaatsneemt achter haar bureau in de meldkamer ambulancezorg, heeft ze geen idee hoe haar werkdag verloopt. En juist dat maakt haar werk als verpleegkundig centralist zo uitdagend.
Pak van mijn hart
In het huis achter haar had iemand zichzelf opgehangen. Ze kon het zien vanuit haar raam. Compleet van slag belde de vrouw naar 112.
Het leed van de wereld onder je telefoonknop
Maurice werkte jarenlang in het leger bij de medische dienst, vervolgens als justitieel verpleegkundige en docent zorg. Na een keertje meelopen op de meldkamer van de ambulancezorg, gooide hij het roer om.
Zoek
Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.
Springtouw
Ik ben in de speeltuin gestruikeld over een springtouw”, vertelt de vrouw. Ze is behoorlijk overstuur als we bij haar thuis komen. Ze hyperventileert.
Vast in de blubber
Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance.
Nick en Simon
De mevrouw is een jaar of tachtig. Ze is hevig aan het hyperventileren. Terwijl ik alle controles doe, ben ik vooral bezig om haar gerust te stellen.
Helpen
‘De man viel zomaar’, zegt de 112-beller. ‘Ineens, zonder aanleiding. Er zit bloed op zijn gezicht.’ Voordat er een heel verhaal volgt, onderbreek ik hem.
Nog 1x naar het werk
Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo.