Het was mijn allereerste ambulancerit, twintig jaar geleden. Ik was negentien jaar, en zat met een trillend voetje op het gaspedaal.

Zondagochtend. Een verstilde wereld, een rode zon komt net op. Romantisch plaatje? Ik vind het vooral vroeg. En koud!

Ik bel met de meldkamer ambulancezorg met het verzoek om een ambulance voor een demente oudere patiënt die naar een ander ziekenhuis gebracht moet worden.

Het begon heel triest. Zesendertig weken was de vrouw al zwanger, maar dat zou je niet zeggen. Ze had bijna geen buik.

Het was de allereerste keer dat ik werkte als ambulanceverpleegkundige. Eigenlijk was het een eenvoudige ambulancerit.

Je weet nooit wat je kan verwachten. Ik probeer me er telkens weer – zo goed en zo kwaad als dat kan – op voor te bereiden.

Dit wordt geen vrolijk verhaal. Eigenlijk zou ik het liever vergeten. Maar omdat het gebeurde op de avond voor kerst, denk ik er elk jaar weer aan.

“Mijn vrouw heeft een baby gekregen!”, roept de man in paniek door de telefoon. “Het ligt in de wc!”

Je zou niet verwachten dat hier mensen wonen, maar volgens de ambulancechauffeur moeten we toch echt hier zijn. We rijden een verlaten bedrijventerrein op.

Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance.

Een meneer wordt na het drinken van een kopje koffie onwel. De medewerker van het koffietentje vertelt dat deze man last heeft van zijn linkerarm en pijn heeft op zijn borst.

De kinderarts belt. Zojuist is een vrouw na 30 weken zwangerschap bevallen van een drieling. De baby’s zijn prematuur en moeten met enige spoed (maar zonder sirene en zwaailichten) naar een ander ziekenhuis.