Om 08.00 uur meld ik me met kriebels in de buik in het kantoor van het Mobiel Medisch Team. Ik mag voor een dag stage mee op de traumahelikopter.

Vol goede moed klim ik in de heli. Tjeemig, krap zeg. ’s Middags moeten we naar een Waddeneiland. Onwelwording. Gelukkig valt het mee met de patiënt. Meneer heeft hartklachten en de eilanddokter heeft een opname geregeld in een gespecialiseerd ziekenhuis.

We zijn nog maar net terug als de pieper weer gaat. Spoedmelding (A1), bedrijfsongeval. Op weg erheen leer ik weer iets nieuws: vanuit de lucht de juiste locatie vinden is best lastig. Gelukkig zien we na een paar rondjes vliegen snel de ambulance buiten staan. Eenmaal geland zien we dat meneer er ernstig aan toe is. Als hij veilig vervoerd kan worden, vliegen we terug naar het dak van het ziekenhuis. Per lift gaan we rechtstreeks naar de traumakamer. Daar zijn de artsen uren bezig.

Later evalueren we de hulpverlening. De heli-arts geeft aan dat we deze keer echt het verschil konden maken tussen leven en dood.

Rond 18.00 uur zit mijn stagedag er eigenlijk al op, maar ik mag nog mee gaan eten. Na een paar happen gaat de pieper. Spoedmelding, ongeval Stadskanaal. Of ik nog een keer mee wil? Tuurlijk. Weer blijkt het een kunst op zich om het ongeval vanuit de lucht te vinden. We vliegen weer laag om onder de bomen door te kunnen kijken. De piloot geeft nog een spectaculaire demonstratie scherpe bochtjes vliegen.

Dan krijgen we het ongeval in beeld. De bestuurder heeft duidelijk een shock. Hij ligt ongelukkig in een diepe, droge greppel en het kost moeite om hem eruit te krijgen. De arts is een tijd met hem bezig. Een uur later leveren we de patiënt af in het ziekenhuis. Wij vliegen door om te tanken. Als we terugkeren op het dak van het ziekenhuis hoor ik dat de arts nog steeds bezig is in de traumakamer. Voor mij wordt ’t tijd om naar huis te gaan, na een dag vol indrukken.

De verhalen over ‘Het Echte Werk’ zijn gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen zijn ze op details aangepast.