Ze heeft uitzaaiingen in de longen. De behandeling was ‘slechts’ levensverlengend. Met de zorgambulance brengen we mevrouw nog één keer naar het ziekenhuis.

‘De man viel zomaar’, zegt de 112-beller. ‘Ineens, zonder aanleiding. Er zit bloed op zijn gezicht.’ Voordat er een heel verhaal volgt, onderbreek ik hem.

Bij de ingang van het bedrijfsterrein staat een bhv’er ons op te wachten. Zijn oranje hesje reflecteert ons al van verre tegemoet.

Een man belt. Heel rustig. Hij zegt op kalme toon dat zijn vier dagen oude baby ‘het niet meer doet’ en blauw wordt. Ik vraag hem waar hij is.

Op verjaardagen denken mensen dat ik vooral verhalen heb over bloed en afgerukte ledematen. Maar bij een patiënt die enorme indruk op mij maakte, was dat helemaal niet zo.

Ik hoop mijn werk als ambulancechauffeur zo snel mogelijk weer op te kunnen pakken. Ik doe het graag, al zo’n acht jaar.

Het vriest dat het kraakt. Het is een stralende ochtend, maar ijs- en ijskoud. We krijgen een melding van een spoedgeval: man gevonden in de sneeuw.

De vrouw is even oud als ik. Ze is terminaal, dat wil zeggen: ze wordt niet meer beter. We brengen haar met de zorgambulance naar huis, zodat ze daar kan sterven. Je kunt op zo’n rit niet…

Sinds een jaar werk ik niet meer op de ambulance. De afwisseling in het werk en de vrijheid, ik mis het. Wel ben ik nog actief als EHBO-vrijwilliger bij de voetbalclub.

De verpleegkundig centralist belt voor een ziek kind. Probleem is dat het systeem de locatie van het gesprek niet vrijgeeft (inmiddels is dit gelukkig wel mogelijk). De moeder kan op geen enkele manier duidelijk maken waar ze is.

Een moeder belt. Helemaal in paniek. Haar kind van 6 jaar is blauw, slap en ademt niet meer. Er is geen tijd te verliezen. Ik zet de telefoon 1 seconde op mute en roep over mijn schouders: ‘Reanimatie kind!’

Ik heb de vrouw vaker in de ambulance gehad. Ze is al in de negentig en heeft een ongeneeslijke vorm van kanker.