Het kleine zusje van twee reageerde niet. Haar oudste broer van achttien probeerde haar te reanimeren. En de andere kinderen? Het klinkt vreemd als ik het weer vertel, maar zij waren vooral bezig om op tijd op school te komen.

Vroeg in de ochtend kregen we de melding binnen. Kinderreanimatie. Mijn collega (de ambulancechauffeur) en ik kwamen terecht in de gebruikelijke ochtendspits van een gezin met zo’n acht kinderen. Toen wij binnen waren ging tot mijn verbazing de routine gewoon door. De kinderen poetsten hun tanden, deden boterhammen in broodtrommeltjes en maakten haastig hun tassen klaar om op tijd op school te zijn.

Behalve de oudste broer. Die vocht voor het leven van zijn kleine zusje. Ze was ernstig uitgedroogd en had van die diepliggende ogen. Kinderen met een buikgriep lijden vochtverlies door diarree en braken. Toch kunnen ze dat lang compenseren. Echter , uiteindelijk kan de uitdroging toeslaan en dan is het vaak opeens kritiek. Ouders onderschatten nog wel eens hoe snel dat kan gaan.

En dan is er paniek. Of niet. Bij dit gezin reageerde de moeder volkomen apathisch. De vader was helemaal in shock. Hij liep ons zo voorbij in de gang. Ik vraag me af of hij ons heeft opgemerkt. Blik op oneindig. Begrijp me goed, ik bedoel het helemaal niet verwijtend. In zulke situaties is routine een soort houvast. Collega’s aan wie ik dit naderhand vertelde, herkennen dat. Ook al hebben mensen wel de ambulance gebeld, het lijkt soms alsof de ernst van de situatie toch niet echt tot hen doordringt.

Natuurlijk hebben wij medische kennis die een leek niet heeft. Zo kunnen we snel een inschatting maken van de situatie en direct de juiste zorg verlenen. Toch was het die ochtend een vreemde gewaarwording: een reanimatie temidden van kinderen die op tijd op school proberen te komen. Het leek bijna een filmscène. Deze film had helaas geen happy end. Wij hebben het kindje met spoed naar een academisch ziekenhuis gebracht. Daar bleek dat ze een hersenbeschadiging had opgelopen. De artsen konden niets meer voor haar doen. Voor de kinderen wachtte heel droevig nieuws toen ze weer uit school kwamen.

Dit verhaal van een ambulanceverpleegkundige is gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen is het verhaal op details aangepast.