Het was mijn allereerste ambulancerit, twintig jaar geleden. Ik was negentien jaar, en zat met een trillend voetje op het gaspedaal.

De verpleegkundig centralist belt voor een ziek kind. Probleem is dat het systeem de locatie van het gesprek niet vrijgeeft (inmiddels is dit gelukkig wel mogelijk). De moeder kan op geen enkele manier duidelijk maken waar ze is.

Het vriest dat het kraakt. Het is een stralende ochtend, maar ijs- en ijskoud. We krijgen een melding van een spoedgeval: man gevonden in de sneeuw.

Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance.

We weten al: dit wordt een heftige reanimatie. Van de meldkamer krijgen we door dat het kindje niet meer ademt.

Haast, snel handelen, levens redden – dat is het beeld van ambulancezorg dat de meeste mensen hebben. Maar het ritme van de zorgambulance is anders. Natuurlijk zijn ook wij gebonden…

Het begon heel triest. Zesendertig weken was de vrouw al zwanger, maar dat zou je niet zeggen. Ze had bijna geen buik.

De mevrouw is een jaar of tachtig. Ze is hevig aan het hyperventileren. Terwijl ik alle controles doe, ben ik vooral bezig om haar gerust te stellen.

Het was de allereerste keer dat ik werkte als ambulanceverpleegkundige. Eigenlijk was het een eenvoudige ambulancerit.

De vrouw is even oud als ik. Ze is terminaal, dat wil zeggen: ze wordt niet meer beter. We brengen haar met de zorgambulance naar huis, zodat ze daar kan sterven. Je kunt op zo’n rit niet…