Een verwarrend verhaal. Onderweg in de ambulance deelt zij een stukje van haar leven met mij. Het blijft bijzonder.

Ze wisten niet eens dat ze zwanger was. En nu ligt er een baby in de wc. Ik heb een kersverse vader aan de telefoon.

De man zou de hele nacht in de sneeuw hebben gelegen. Toch geeft de monitor nog een signaal. Leeft hij toch nog?

Een reanimatie maken we wel vaker mee. Had ik er goed aan gedaan om met het dochtertje naar haar moeder te gaan?

Ik wist precies wat de man in de ambulance doormaakte. Ik denk er nog bij elke ambulancerit aan.

De bouwvakkers durven eigenlijk niet te kijken. De vrouw zelf heeft niets door. Ze heeft het veel te druk met de weeën.

Op het smalle weggetje beginnen de wielen van de ambulance te spinnen op het ijs. Gelukkig staan de schaatsers ook klaar voor ons.

Een dag stagelopen op de traumaheli geeft weer een andere kijk op het vak. Vanuit de lucht.

Ik vraag de man zijn telefoon op de luidspreker te zetten. En ik leg uit hoe je een reanimatie start.

In de ambulance vindt de vrouw moed. Ze belt haar dokter om te zeggen wat ze al langer wil zeggen.