Ik probeer de puffende vrouw naast mij gerust te stellen. Als ambulanceverpleegkundige zit ik bij haar achterin de ambulance. De vliezen zijn al gebroken. ‘Rustig maar, we zijn zo in het ziekenhuis’, zeg ik.

De ambulancechauffeur neemt een nieuwe weg, net geasfalteerd, maar al wel vrijgegeven. Handig, want er rijden nog weinig auto’s waardoor we lekker kunnen doorrijden. Ineens minderen we vaart, de ambulance wijkt uit naar rechts. Ik sla er weinig acht op. Een afslag, waarschijnlijk. Maar dan voel ik de rechterhelft van de ambulance wegzakken.

Wat blijkt: aan het einde van de nieuwe weg stond nog de asfalteerwagen. Overdwars, zodat we er niet door konden. De ambulancechauffeur wilde dus een stukje door de berm, maar we zakten diep weg in de drassige grond. Vast.

Gelukkig staat er nog ander werkmateriaal en zijn de wegwerkers nog in de buurt. Zij hebben rijplaten en een kraanwagen. Eén probleem: om ons uit de blubber te trekken, hebben ze het trekoog van de ambulance nodig. Die zit bij de oude wagens onder de plek van de brancard. Het is een beetje een ingewikkeld verhaal, maar het komt er op neer dat de klep van de ambulance open moet om bij het trekoog te komen.

Ik vind het ongelofelijk vervelend: de achterdeuren open, terwijl die vrouw hier ligt te bevallen. Maar er zit niets anders op. Ik probeer maar een beetje voor haar te gaan staan en haar -zo goed en zo kwaad als dat kan- toe te dekken.

De gezichten van die bouwvakkers! Ik zie twee vuurrode koppen. Ze durven eigenlijk niet te kijken. De vrouw zelf heeft het geloof ik niet eens door. Ze heeft het veel te druk met de weeën.

De bouwvakkers trekken ons uit de berm. De baby wordt geboren op de parkeerplaats er niet ver vandaan. Een dag later gaan de ambulancechauffeur en ik in het ziekenhuis bij de kersverse moeder op bezoek met een grote bos bloemen. We voelen ons bezwaard over het blubber-incident. Maar de vrouw wuift het weg. Ze is dolblij dat haar dochtertje gezond op de wereld is gekomen.

Dit verhaal van een ambulanceverpleegkundige is gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen is het verhaal op details aangepast.