‘Buren maken zich zorgen. Horen buurvrouw (alleenstaand, met diabetes) roepen. Hebben geen sleutel om er binnen te gaan. Lawaai lijkt uit de wc te komen.’ Deze ietwat vreemde melding kregen we om 23.00 uur door.

Als we aankomen, staan de ongeruste buren buiten. Er zou ook politie komen om ons toegang tot het huis te geven, maar die is er nog niet. Ik ga vast kijken en schijn met mijn Maglight door het wc-raampje. Er ligt inderdaad een magere vrouw op leeftijd. Zij is nauwelijks gekleed. Hulpeloos ligt ze op de koude vloer naast de wc-pot. Het huis is helemaal donker.

Hoe komen we binnen, vragen we ons af. Dan zie ik dat het hoge klapraampje van de wc eruit kan. Ik zeg tegen mijn collega, de ambulancechauffeur: “Jij bent slank en ik ben sterk, zullen we het proberen?” Ik ga tegen de muur staan en maak een opstap met mijn handen. Hij bedenkt zich geen moment. Even later wurmt hij zich door de kleine raamopening naar binnen.

Ik loop naar onze ambulance en zet de kachel vast op maximaal. Met een deken en folie loop ik terug naar het huis. Mijn collega heeft de achterdeur inmiddels open gedaan. Wat we doen, mag niet volgens de wet, maar de gearriveerde politie hoeft niets meer te forceren. Dat scheelt weer.

We bedanken de buren voor hun inzet en vragen ze vriendelijk nu wat afstand te houden. Privacy voor de patiënt. We pakken mevrouw in ons dekenpakket. Intussen verzamelt de politie pillendoosjes, toiletartikelen en wat verder mee moet naar het ziekenhuis. Een mooie samenwerking.

Achterin de ambulance is het lekker warm. Daar doen we aanvullend onderzoek. Mevrouw heeft een vrij lage lichaamstemperatuur, maar niet verontrustend. We zien verwondingen aan haar heup en been en haar glucose is verhoogd. Verdere controles geven geen aanleiding tot zorgen. Wel maakt mevrouw een verwarde indruk. Er is geen mantelzorger. Alle reden om deze vrouw te presenteren op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis met, zoals dat heet, een functionele, sociale en somatische zorgvraag. Dat wil zeggen: zij heeft zorg en verzorging nodig.

Na middernacht rijden we terug naar onze ambulancepost. Allebei hebben we het gevoel dat we iets voor een ander hebben kunnen betekenen. En wat als de buren niet thuis waren geweest? We denken er maar niet te lang aan.

Dit verhaal van een ambulanceverpleegkundige is gebaseerd op de realiteit. Om privacyredenen is het verhaal op details aangepast.