Op de zorgambulance kunnen we ’t soms rustiger aan doen. We geven de man nog een laatste blik op de boerderij waar hij opgroeide.

Aan het verhaal was geen touw vast te knopen. Achteraf konden we er wel om lachen.

Alles ging geolied. De man heeft het gered. Al zullen we nooit weten of hij daar blij mee was.

De vrouw is even oud als ik. Ze wordt niet meer beter. Wat kun je dan anders doen dan het haar zo comfortabel mogelijk te maken?

Wat ambulance- verpleegkundige Sandra nu in handen kreeg, dat kon ze vooraf niet vermoeden.

Over de ambulancechauffeur die door het wc-raampje kroop en verdween.

Een infuusnaald prikken. Ik heb het al zo vaak gedaan. Toch wordt ‘t anders als het de voorbereiding is voor euthanasie.

Als ambulancechauffeur kom je op allerlei plekken. Je ontmoet de meest uiteenlopende mensen. En kinderen.

Het is soms lastig je vooroordelen opzij te zetten. Iemand in een afgelegen antikraakpand. Drugs? In dit werk is niets wat het lijkt.

Het was mijn allereerste ambulancerit. We stonden in de lift met de brancard. Ik kon het gezicht van de patiënt zien veranderen.